Als de dood zijn we voor de dood, voor lijden, voor niet van waarde zijn. Geen ander organisme op aarde heeft hier (waarschijnlijk) last van. Met dank aan onze cortex dat constant anticipeert op de toekomst, het creëert ons zelfbewustzijn waardoor er ook ideeën ontstaan van goed en slecht omdat we het causale verband zien tussen pijn en onze omstandigheden en wat dat met ons doet.
Goed of fout, wit of zwart, hoog of laag, man of vrouw, veel of weinig, groot of klein, gelukkig of lijden. Er lijken geen grijze gebieden te bestaan en we streven vrijwel allemaal naar de ‘optimale kant’, de kant waar we denken dat de meeste controle huist. Controle over dat zelfconcept, het ego… Want als we nou maar zoveel mogelijk voldoen, dan komt het wel goed. Dat gevoel en die jacht stopt alleen nooit omdat je nou eenmaal die veiligheid die je zoekt niet buiten jezelf en in cognitieve concepten kunt vinden; je hebt immers geen controle over je omgeving. Die constante uitkomst van machteloosheid houdt ons in een dans met lijden.
We maken regels ter voorkoming van onzekerheid en onverwachte ontwikkelingen, dat gieten we in systemen die macht krijgen toegewezen, die mensen kunnen dwingen in de concepten die zij ‘in het belang van de mensheid’ hebben ontwikkeld. Vrijwel nooit gaan er regels af, maar er komen er wel steeds meer bij om de bijwerkingen van de regels op te vangen. Want controle is het hoogste goed, controle over lijden. Zekerheid, controle, verwachtingen… Zelfs als we lijden moet het voldoen aan de systemen die daar controle over willen houden, het moet in hokjes passen van afwijkingen, want lijden betekent dat er iets mis is met jou.
Het zijn constructen ontstaan uit angst en we denken ook dat ‘gelukkig zijn’ HET middel is tegen lijden, dat het het tegenovergestelde van elkaar is. Alleen heeft niemand een idee wat dat is en daarom blijven we ook maar zoeken, zonder succes want lijden is overal omdat het bij leven hoort. Het zorgt voor de veerkracht die we zo hard nodig hebben als we in een omgeving willen leven die uiteindelijk voor zo min mogelijk lijden zorgt. Het zorgt ook voor perspectief, een periferaal zicht op het leven in zijn geheel.
Waar we vooral bang voor zijn is onszelf omdat we die plek nou net niet kennen en daarom uit paniek kiezen voor de vlucht naar buiten, de externe goedkeuring van hoe het hoort, houvast, erkenning. We hebben massaal geen ‘contact met onszelf’ en vragen ons serieus af hoe dat komt en hoe we dat kunnen herstellen of bereiken.
Zit eens stil en luister eens zonder oordeel naar die chaos in je hoofd, de polarisaties die zich daar manifesteren, al die delen die je proberen te redden terwijl daar eigenlijk helemaal geen reden voor is, maar het voelt als een strijd om leven en dood.
#traumainformed #zelfvertrouwen #zelfidentiteit #lijden #chaos #trauma#controle #realiteit #oordeel #vluchten #psychologie #cortex #angst#GGZ #systemischtrauma #regels #depressie #dwang #IFS#internalfamilysystems #luisteren #stress
