De geestelijke hulpverlening heeft een redderscomplex, of ordinaire grootmoedswaanzin. Want je kan niet duurzaam iemand anders fixen door te ‘behandelen’. Het is niet omdat jij standaard kennis tot je hebt genomen als hulpverlener en ingewikkelde letters achter je naam hebt dat jij het ‘beter weet’.

Want als weten de oplossing was, zou niemand een probleem hebben. Clienten zijn niet gek, ze zitten vast. Jouw kennis en behandelwoede gaat daar niets aan veranderen. Behalve dat er nog meer machteloosheid en schaamte optreedt.

Helpen kan alleen als degene die je wilt helpen dat ook wil en daar onderdeel vanuit maakt en leidend is. Als hulpverlener is het volgens mij de bedoeling dat die persoon zijn of haar eigen leven weer in vrijheid kan leven (maar corrigeer me gerust). De constante factor is de client, niet de hulpverlener. Alhoewel die laatste vaak ook een copingmechanisme wordt aangezien de client het niet zonder ‘wijze raad’ van buiten denkt te kunnen.

Oftewel; we houden mensen gevangen en ‘helpen’ niet als iemand al 20 jaar met zichzelf overhoop ligt en de weg alleen naar beneden gaat. Ook als mensen blijven terugkomen, 15 therapieen hebben uitgeprobeerd en er niet bepaald beter voor staan zou er een belletje moeten gaan rinkelen dat ergens iets fout gaat in de systemen die we hebben opgetuigd. Systemen die bakken met geld kosten, geld dat vooral naar de partijen gaat die voordeel hebben bij dat behandelen.