Met elkaar verbinden, iedereen heeft het erover. Het zijn speerpunten in bedrijven, politiek en therapieen. En vaak komt men in de betekenis niet verder dan dat we begrip voor elkaar en onszelf moeten hebben, authentiek moeten zijn, moeten luisteren, met elkaar moeten communiceren vanuit ons hart etc etc.

Allemaal uitsluitend cognitieve concepten als je niet voelt wat dat allemaal betekent en hoe dat voelt. Voor veel mensen, zeker zij die trauma hebben opgelopen aan hun zelfidentiteit, zal dit totaal Chinees zijn en met anderen geconfronteerd worden vooral doodeng. Belangrijke vraag rijst dan: wat heb je als mens nodig om uberhaubt in verbinding te kunnen zijn met iets buiten jezelf?

Een gevoel van vertrouwen en veiligheid IN jezelf waardoor je in verbinding bent met jezelf. Als dat er niet is leef je uit angst van overlevingsstrategie naar overlevingsstrategie. En als je in reactiviteit zit kan je niet aanwezig zijn in de interactie met een ander of iets anders; de eerste stap die je minimaal nodig hebt om te kunnen verbinden.

Dus ook hier begint alles bij jezelf en niet bij de verbinding met anderen, je reageert namelijk vanuit je eigen gevoel. Als jij vanuit overleving in contact treedt met een ander is de kans groot dat het een interactie van overleving is en juist geen verbinding, maar constante triggering. Het wordt dan ‘voldoen’ aan het concept van verbinden.

Het streven naar concepten waar mensen vaak de ruimte of het begrip niet voor hebben maakt extra machteloos en veroorzaakt een gevoel van niet goed genoeg zijn en schaamte.