In de zorg is een grote verandering gekomen op het moment dat onderzoekers in staat waren ín het lichaam te kijken. In de fysieke gezondheidszorg, dat nog steeds zeer gescheiden wordt benaderd van de werking van het zenuwstelsel (brein, ruggenmerg en zenuwen), zouden foto’s maken van een gebroken been of benauwde longen niet meer weg te denken zijn. Het geeft immers de realiteit weer.

In de ‘geestelijke’ gezondheidszorg wordt hier nog nauwelijks gebruik van gemaakt en baseert men zich nog vooral op gedragsonderzoek en op historische conclusies die niet uitsluitend op wetenschap en realiteit zijn gebaseerd. Zoals dat denken, voelen en het lichaam gescheiden functioneren en dat de pre-frontale cortex alles bepaalt. Sinds we in het brein kunnen kijken, dat de controlekamer is van alles wat er in en met ons systeem gebeurt, zien we wat we eigenlijk ook wel weten en voelen: alles werkt samen en beïnvloedt elkaar en de cortex is niet de baas.

Nu trauma visueel gemaakt en als zodanig gedefinieerd kan worden, kunnen we zien dat en hoe het invloed heeft op denken, voelen en gedrag. Dat maakt ook duidelijk hoe uitsluitend cognitief-gerichte hulp nauwelijks tot duurzame heling, herstel of integratie kán leiden. Maar het geeft ook aan dat alleen regulatie en werken via ‘het lichaam’ dit ook niet kan omdat de neurobiologie nou eenmaal niet zo georganiseerd is. De logische werking van het brein op microniveau wordt eigenlijk structureel overgeslagen in het toepassen van therapie.

Maar gelukkig kunnen we dankzij onderzoekers die visueel maken hoe het brein reageert en stuurt tijdens gedrag of tijdens bepaalde staten waar mensen in vast zitten, zien wat er daadwerkelijk gebeurt. Hierdoor kunnen we ook begrijpen wat er nodig is om het brein te helpen zich veiliger te organiseren en in welke volgorde. Dat is opvallend anders en rustiger dan hoe we het tot nu gewend zijn te doen.